Omdat ik mensen help om meer zelfvertrouwen te krijgen, hebben we het in de coaching vaak over onzekerheid en je zelfbeeld, hoe je jezelf ziet. Want daar ligt de sleutel om zelfverzekerder te worden. En wat ik dan vertel, deel ik graag met jou.

​

Ons zelfbeeld heeft te maken met hoe we liefde en hechting hebben ervaren in ons leven, met name in onze jeugd.

​

Om als kind een veilige en gezonde hechting te krijgen is het noodzakelijk dat de ouders of verzorgers (ook op school en andere mensen die invloed hadden op jouw ontwikkeling) emotioneel beschikbaar, ontvankelijk, betrokken en zelfstandig zijn. Wanneer je als kind krijgt wat je nodig hebt, voel je je geborgen en gerustgesteld. Je voelt je dan vrij om de wereld om je heen te verkennen. Je hebt dan de volgende boodschappen van je ouders/verzorgers meegekregen:

​

• Ik ben er voor jou en jouw veiligheid staat voorop. Wanneer je je bedreigt, angstig of verdrietig voelt, dan ben ik er voor jou

• Maar ik ben er niet altijd en alleen voor jou. Ik heb ook mijn eigen leven en mijn eigen behoeften. Daar zul je rekening mee moeten leren houden.

​

Zo leer je als kind te vertrouwen op de naaste omgeving zonder afhankelijk te worden van hun constante aanwezigheid en beschikbaarheid. Voor een evenwichtige en gezonde ontwikkeling van het kind is het van belang dat het vanaf het prille begin signalen krijgt van verbondenheid, maar ook van zelfstandigheid. Zo leert je dat verbonden zijn met anderen veilig is en dat zelfstandigheid ook ok is. Het gaat om het evenwicht tussen verbondenheid en de eigen zelfstandigheid.

​

Kinderen tot 8 jaar zijn in hypnotische staat en leven vanuit hun gevoel. Zich bewust worden van hun omgeving en empathie voelen voor anderen is dan nog in ontwikkeling. Zij hebben in die fase onvoorwaardelijke liefde nodig, verbondenheid, steun en zijn nog aan het leren om op een gezonde manier zelfstandig te worden.

​

Als een kind niet deze boodschappen heeft meegekregen en geen veilige en gezonde hechting heeft ervaren, voelt het zich afgewezen. Een kind betrekt nl. alles wat er om zich heen gebeurd op zichzelf en gaat erin geloven dat het aan hem/haar ligt. En zo ontstaat het gevoel van niet goed genoeg zijn.

​

Een kind ontwikkelt het zelfbeeld door de ogen van de naaste omgeving. Als die omgeving niet in staat is om jouw waarde aan jou terug te reflecteren, zie je zelf jouw waarde ook niet en denk je dat je niet goed genoeg bent. Het heeft er niet te maken of ze van je houden of niet, het gaat om het gedrag dat je als kind ziet en voelt.

​

Als je opgroeit in een omgeving met mensen die zelf geen veilige en gezonde hechting hebben ervaren in hun jeugd, erg kritisch zijn, vaak de schuld geven aan anderen, je geen aanmoedingen en complimenten geven, jou niet inspireren om het beste uit jezelf te halen en er geen tijd en aandacht was voor hoe jij je voelde, is de kans groot dat je je eigen waarde niet ziet, je jezelf niet goed genoeg blijft vinden en dat je moeite hebt om te vertrouwen op je gevoel. Misschien heb je zelfs moeite met het voelen wat je voelt en ben je erg in je hoofd gaan zitten.

​

Dit heb ik zelf ook meegemaakt en ruim 50 jaar van mijn leven mee geworsteld. Geen veilige hechting en geen onvoorwaardelijke liefde meegekregen. Waardoor ik mijn eigen waarde niet kende, afhankelijkheid verwarde met liefde en door het diepe gevoel van afwijzing, onzekerheid en eenzaamheid in depressies en burn-outs terechtkwam.

​

Waardering is nooit genoeg als je niet zelf ziet hoe waardevol je bent!