Ze kwam bij mij omdat ze er moeite mee heeft om zichzelf te laten zien en voor zichzelf op te komen. Durft vaak niet te zeggen wat ze vindt en voelt. En daarom houdt ze meestal maar haar mond, vooral op haar werk.

​

"Wat houdt je tegen om echt voor jezelf op te komen" was wat ik haar vroeg. En toen kwam het antwoord: "Ik ben bang om echt te zeggen wat ik vind". De reden: "Wat zullen ze van mij denken", "ik wil anderen niet teleurstellen" en "wie ga ik verliezen als ik het wel doe".

​

Toen ik er op doorvroeg kwamen we erachter dat dit uit haar jeugd komt. Vroeger als kind hield ze altijd al haar mond. Er was geen tijd en ruimte voor. Haar ouders hadden een eigen bedrijf en waren te druk bezig om tijd voor haar te maken.

​

En in dit patroon zit ze nog. Wat ze als kind deed, doet ze nu nog steeds. Altijd zorgen voor anderen en zichzelf wegcijferen, liever onzichtbaar zijn dan in het middelpunt staan. Voor haar was dit een enorm aha-moment, het kwartje was bij haar gevallen.

​

Ervaringen uit onze jeugd kunnen, soms zonder dat we het weten, een grote invloed hebben op ons volwassen leven.

​

Nu een paar sessies verder kreeg ik een berichtje van haar. ‘Ik wil even met je delen dat ik het gisteren voor het eerst durfde om mezelf te laten zien en voor mezelf op te komen. En mijn collega’s vonden het eigenlijk niet eens erg. Het was een beetje eng maar ik heb het toch gedaan!’ Hier word ik heel blij van.